Soms zit je in een dal en denkt, het is zó ver naar boven.
Je denkt, ik kom er nooit meer uit. Dat kan ik niet geloven.
Je doet een poging, klimt omhoog.
Het gaat net niet. Dus val je met een boog.
Probeert het weer, maar je glijd uit. Valt naar beneden op je snuit.
Je denkt nog… shit, dit schiet niet op. Hoe kom ik nu toch aan de top?
Nu staan er boven aan de top, mensen die om je geven.
Ze roepen je van alles toe, kom op, nog even.
Je krijgt weer hoop, weer goede moed.
Je gaat omhoog. Je moet.
Voortvarend klim je nu omhoog. Je gaat de strijd weer aan.
Je wordt gesteund, dat voel je nu. Het zal steeds beter gaan.
Je kijkt niet om. Want dat leid af.
Je klimt weer door. Het is nog ver, maar bovenop, dan ben je er.
De stemmen komen dichterbij. En ook hoor je de stem van mij.
Dat geeft je nog wat extra moed. Het moet.
Inmiddels bijna boven. Roep ik: reik mij je hand.
En met een ferme ruk, trek ik je aan de kant.
Zo kom je dus weer boven. En dát moet je geloven.
Geloof me maar.
xxx dito